Het is er eentje van veel vallen en weer opstaan. Ik herinner me dat ik nog heel jong was toen ik mijn levensdoel had bepaald: gelukkig worden. Daar zou ik naar op zoek gaan. Dat was mijn streefdoel. Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen hoe ongelukkig dat me maakte. Steeds op zoek naar iemand om me graag te zien. Steeds op zoek naar zo nodige bevestiging. Na mijn studies wilde ik snel alleen gaan wonen, ik wilde jong mama worden, ik wilde van alles én ik dacht nog steeds dat dat me allemaal gelukkig ging maken. Mama worden was het grootste, zotste, ongelooflijkste dat me ooit overkomen is. Door voor dat kleine afhankelijke, altijd huilende wezentje te zorgen, besefte ik meer en meer wat ik in me had. Mama worden, was de start van mezelf worden. Ondertussen, zes jaar - een scheiding - een nieuwe relatie - een burnout - een nieuw avontuur als coach - een gigantisch goeie opleiding systemisch werk, later, kan ik de puzzelstukjes in elkaar leggen. Alles op mijn pad is nodig geweest om te kunnen staan waar ik nu sta.

En daar ben ik trots op.